Historia parafii

Pośród pachnących igliwiem sosen, rozbrzmiewających zachwycającym śpiewem ptaków i soczystej zieleni Puszczy Kampinoskiej Parafia św. Franciszka z Asyżu w Izabelinie. Odbiegająca od barokowych, złoconych świątyń – skromna, zwykła. W centralnym miejscu świątyni Krzyż – symbol niezwykłej Miłości Boga do Człowieka. Pod krzyżem Matka Bolesna. W bocznych nawach – Patron świątyni i Ta, która od ponad dwóch tysięcy lat prowadzi do swojego Syna – Maryja w wizerunku Matki Boskiej Nieustającej Pomocy. Nic więcej nie potrzeba, by odczuć ducha naszej niezwykłej Parafii. By spotkać Jezusa Chrystusa w powiewie wiatru, promieniach słońca, kroplach deszczu, głoszonym Słowie, drugim Człowieku. W niezwykły sposób Bóg dotyka tu serca każdego z nas. W niezwykły sposób daje zrozumieć słowa z Ewangelii Św. Jana, że „Bóg jest Miłością” i że życie każdego Człowieka ma dla Boga niezwykłą, jedyną i niepowtarzalną wartość. Historię Parafii opisano już w skrócie w kilku książkach, pracach, materiałach. Dzisiaj trudno odtworzyć miesiąc po miesiącu ponad sześćdziesiąt lat, ale wystarczy zajrzeć do parafialnych kronik, aby odczuć ducha tego miejsca.

Historia Parafii św. Franciszka w Izabelinie zaczyna się w 1950 r. Prymas Tysiąclecia – kard. Stefan Wyszyński zaprasza do siebie kilku księży, m.in. Tadeusza i Aleksandra Fedorowiczów. Mówi, że chce utworzyć nową Parafię na skraju Puszczy Kampinoskiej. Pyta, kto zgodziłby się zostać proboszczem nowej parafii. – Chyba ja, ojcze – odzywa się ks. Aleksander Fedorowicz. Funkcję tymczasowego kościoła parafialnego pełni kaplica w Laskach. Ks. Ali powołany zostaje na pasterza izabelińskiej Parafii. Lata spędzone w Laskach, do których przeniósł się na zaproszenie ks. Władysława Korniłowicza, kierownika duchowego Dzieła Niewidomych w Laskach i Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, duchowość miejsca oraz bezpośredni kontakt z przyrodą Puszczy Kampinoskiej są być może inspiracją do powołania na opiekuna miejsca „biedaczyny z Asyżu”.

Pierwszy tom kroniki parafialnej rozpoczyna odręczna, krótka notatka siostry Klary. Czytamy, że nasza wspólnota liczy wówczas 3200 wiernych. Tworzą ją mieszkańcy: Hornówka (189 osób), Sierakowa (349 osób), Pociechy (31osób), Izabelina C (620 osób), Izabelina B (200 osób), Lasek (711 osób), Zakładu dla Ociemniałych w Laskach (400 osób) i Truskawia (700 osób).

Miejsce na świątynię wybierane jest pod kątem centralnego usytuowania, ze szczególnym uwzględnieniem Truskawia – najstarszej wsi puszczańskiej. Dekret otwierający Parafię św. Franciszka z Asyżu odczytany zostaje w czasie porannej Mszy św. 8 lipca 1951 r. Tydzień później – 15 lipca – odbywa się ceremonia wprowadzenia proboszcza. Tego samego dnia, w nowo powołanej Parafii ochrzczone jest pierwsze dziecko. Pierwszy ślub odbywa się tutaj 5 sierpnia, a pierwszą osobę, która odchodzi do wieczności wspólnota żegna dzień później.

Place pod budowę kościoła w Izabelinie ofiarowują: panowie Kręźlewicz i Widawski oraz panie Krauzowa i Połciowa. Wraz z początkiem roku szkolnego – 2 września 1951 r. narada w tej sprawie odbywa się „na trawie”. Jeden ze zgromadzonych parafian informuje, że we Wrocławiu znajduje się barak, który można byłoby wykorzystać tymczasowo pod budowę. Części przyjeżdżają z Wrocławia w sześciu wagonach. Dwunastotonowy samochód kursuje z Izabelina do stolicy ponad 30 godzin zwożąc materiały. 20 października 1951 r. ks. dziekan Stefan Kowalczyk święci Krzyż na miejscu pod budowę, kamień węgielny i materiały. To trudny okres. Czas walki z Kościołem. Choć rzeczywistość trudna – wiara i determinacja budowniczych niezłomna.

Zwracając się do parafian – zarówno na początku, jak i później – Ks. Ali mówi m.in. „Nie dla próżnej chwały buduje się ten kościół, ale z prawdziwej i palącej potrzeby serca. Kościół Chrystusowy ma być zbudowany z ofiary i miłości. Każda cegła, każda deska powinna mieć na sobie pieczęć czyjejś ofiary i miłości. Jezus nie czułby się dobrze w ścianach, które postawiła ludzka pycha. W ten sposób cała świątynia stanie się jedną, wielką, nieustającą modlitwą. To będzie dom rodzinny, dar dla Chrystusa od tych, którzy go miłują (…) Chodzi o dom Boży, gdzie w cichym tabernakulum zamieszka cichy Chrystus. Chodzi o świątynię, gdzie ludzie będą się uczyć przebaczać sobie wzajemnie i kochać się (…).

Kościół powstaje według projektu pani architekt Barbary Brukalskiej, która plany wykonuje bezinteresownie. Zarówno świątynia, jak i jej późniejszy wystrój z założenia mają być proste. – Pan Bóg jest prosty i piękny – podkreśla proboszcz. Często odbywają się rekolekcje – dla kobiet, młodzieży. Zbierane są datki i dary dla najuboższych rodzin. Wierni otrzymują wskazówki na kolejne okresy roku liturgicznego, jak choćby na Wielki Post: To czas modlitwy, pokuty i dobrych uczynków. 15 kwietnia 1952 r. Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński ogląda budujący się kościół. Pierwsze jest prezbiterium, w dalszej kolejności pozostałe elementy budowli. W dniu imienin swojego pasterza (3 maja 1951 r.) w ramach upominków dla solenizanta wierni przeznaczają datki na budowlę. Rok później murarze zasklepiają absydę (półokrągły element na tyłach kościoła). Ludzie ofiarowują dywany, stół. 15 czerwca 1952 r. pobłogosławiony zostaje pierwszy sakramentalny związek małżeński w nowo wybudowanym kościele. Powstaje również tzw. „gołębnik”. Mały pokoik nad zakrystią w którym mieszka ks. proboszcz. Pięć dni później odbywa się I komunia św. Pana Jezusa do swojego serca przyjmuje 43 dzieci. Zapoczątkowana zostaje tradycja przygotowywania po uroczystości wspólnego śniadania w lesie obok Parafii. Dwa dni przed świętem Matki Boskiej – 13 sierpnia 1952 r. – Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński święci kościół i wygłasza kazanie dla blisko 4 tys. zebranych. 17 sierpnia 1952 r. poświęcony zostaje domek Aniołów Stróżów dla dzieci. Miejsce, gdzie mamy mogą zostawiać swoje dzieci pod opieką sióstr aby spokojnie uczestniczyć w Eucharystii. 15 listopada 1951 r. ks. Ali obchodzi dziesiątą rocznicę święceń kapłańskich. Od parafian otrzymuje klęcznik. Zapewne w czasie modlitwy i rozmowy z siostrami bądź najbliższymi współpracownikami pojawiają się kolejne pomysły, które z powodzeniem realizowane są w naszej parafialnej wspólnocie. Jednym z nich jest „zbieranie” przez dzieci w trakcie Adwentu dobrych uczynków. Każdy zamieniany jest w kartofelka, którego dziecko przynosi na Roraty. Na zakończenie Adwentu „dobre uczynki” zaniesione zostają do wybranej, najuboższej rodziny w Parafii.

Rok 1953 to czas Misji Parafialnych. Odbywa się wiele dni skupienia – dużo dla dziewcząt (także przyjeżdżających z Warszawy), kobiet. W marcu 1953 r. założone zostają słupy elektryczne, pojawia się światło. 13 kwietnia 1953 r. proboszcz otrzymuje obraz Matki Boskiej (XVIII-wieczną kopię dzieła hiszpańskiego malarza Murilla). W czerwcu 1953 r. wprowadzone zostaje 40 godzinne nabożeństwo ku czci Najświętszego Sakramentu. Sukcesywnie powtarzane jest w kolejnych latach. Parafia otrzymuje także XVII-wieczną figurę Pana Jezusa Ukrzyżowanego. Rok 1954 odnotowany jest jako Rok Maryjny. W 1955 r. Parafia otrzymuje rzeźbę Matki Boskiej Bolesnej (dar Prymasowskiej Rady Odbudowy Kościołów Warszawskich). Odbywają się jasełka, misterium Męki Pańskiej. W 1957 r. wspólna pielgrzymka parafian na Jasną Górę poprzedza nawiedzenie Izabelina przez kopię cudownego wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej. Ustawiony zostaje ufundowany przez parafian konfesjonał, wzniesiona balustrada do Komunii św. (projekt Barbary Brukalskiej), poświęcony cmentarz parafialny. W 1962 r. ornamentami i malarstwem figuralnym pokryty zostaje sufit kościoła (wyk. Anna Grocholska i Teresa Reklewska). Dwa lata później w lipcu 1964 r. fronton kościoła zdobi mozaika, dzieło Marii Uśpieńskiej. To ostatnia z prac nadająca kościołowi ostateczny wygląd. Równolegle ze wznoszeniem murów nowej świątyni, ks. Aleksander buduje inny kościół – wspólnotę ludzi, którzy go tworzą. Podkreśla, że nieporównywalnie ważniejszą jest kościół przez duże „K”, czyli każdy członek naszej Parafii.

Wspólnie z siostrami proboszcz wędruje od domu do domu, poznaje ludzi, zachęca by przychodzili do kościoła. Tych najuboższych, żyjących w skromnych warunkach przekonuje, że Pan Jezus nie patrzy na ubranie, a na serce. – Panu Bogu nie zależy na tym co zewnętrzne, ale na wnętrzu człowieka, na jego sercu – miłości i dobroci – mówi. Zachęca też dzieci. W kronice znaleźć można wzruszający wpis siostry Klary o bliźniakach – Wiesi i Wiesiu. Marzyli o lalce i samochodziku. Ich marzenia spełniły się w kościele. Przyszły tu i dostały wymarzone prezenty. Bez lęku i wstydu, w ślad za nimi przyszły inne dzieci.

Rok 1965 to dla całej społeczności rok ogromnej straty. Na wieczną służbę powołany zostaje 15 lipca ks. Aleksander. Odchodzi żegnany z żalem i smutkiem przez kochających go tłumnie parafian. Pochowany na parafialnym cmentarzu. Zgodnie z Jego wolą – na grobie wyryty zostaje cytat z Ewangelii św. Jana „Bóg jest Miłością”. Drugim proboszczem zostaje ks. prof. Andrzej Santorski. Swoją posługę pełni do 1984 r. W 1967 r. wmurowana zostaje tablica upamiętniająca pierwszego proboszcza parafii Izabelin-Laski z napisem: „I po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi jeżeli Miłość będziecie mieli jedni ku drugim”. W kronice prócz prac remontowych odnotowywane są również wizyty znamienitych gości. Jednym z nich w 1967 r. jest najstarsza siostra ks. Alego – misjonarka – Olga, która odwiedza Parafię po kilkuletnim pobycie w Chinach. Poza doraźnymi pracami widać troskę i zaangażowanie w osoby starsze. Na początku października 1967 r. organizowany jest doroczny dzień chorego i sędziwego. Po świętach Wielkanocnych 1968 r. rozesłany zostaje list do murarzy i cieśli mieszkających na terenie Parafii z prośbą o odnowienie Kościoła. 11 maja 1968 r. roku ok. 60 osób (mężczyźni, kobiety, dzieci) odnawia mury świątyni, myje podłogi. 19 maja 1970 r. w związku z przypadającą niedługo rocznicą 20-lecia istnienia Parafii ustawione zostaje nowe tabernakulum z pnia sosnowego (projekt pani Anny Grocholskiej). Jesień 1970 r. to czas budowy nowego ogrodzenia wokół kościoła. 18 kwietnia 1971 r. z okazji jubileuszu Parafii przybywa do Izabelina Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński. W trakcie uroczystej Mszy udziela Sakramentu Dojrzałości Chrześcijańskiej 188 osobom. Wielkanoc 1975 r. Jak czytamy w kronice – tradycyjnie w Wielki Piątek i Wielką Sobotę mieszkańcy dekorują z troską miejscowe kapliczki i krzyże. W świątyni odbywa się konkurs pisanek.

Praca parafii to duchowość realizowana na różnych płaszczyznach. Jedną z nich są także wieczory poezji religijnej. Ważnymi wydarzeniami w kronice i dla całej społeczności jest wybór kolejnych Papieży – Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła I oraz naszego umiłowanego Ojca Św. Jana Pawła II, którego pontyfikat rozpoczyna się 16 października 1978 r. W Parafii odbywają się coroczne pielgrzymki na Jasną Górę, wyjazdy młodzieży na letnie wędrówki w góry. Parafianie uczestniczą także w niezapomnianej Mszy św. na pl. Zwycięstwa w 1978 r. W II rocznicę wyboru na Stolicę Apostolską kardynała Karola Wojtyły, w Parafii z inicjatywy mieszkańców Truskawia ufundowana i wmurowana zostaje tablica pamiątkowa. To także czas nawiedzenia Parafii przez kopię cudownego obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej w ramach przygotowań do Jubileuszu 600-lecia Jasnej Góry. W sierpniu 1980 r. Jerzy Nowosielski wykonuje mozaikę w kościele, przedstawiającą scenę stygmatyzacji św. Franciszka. Niestety ulega ona zniszczeniu podczas remontu kościoła. Jakiś czas później jej miejsce zajmuje obraz św. Franciszka (kopia z fresku Cimabue z bazyliki św. Franciszka z Asyżu, namalowany przez Magdalenę i Andrzeja Starzyckich, mieszkańców Izabelina). W 1981 odbywają się misje parafialne przygotowujące mieszkańców do nawiedzenia Parafii przez kopię cudownego obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Prowadzą je Ojcowie Jezuici. Rok później obraz nawiedza kościół. To także w Parafii czas modlitw o potrzebne łaski i zdrowie dla Papieża postrzelonego w trakcie zamachu 13 maja 1981 r. oraz chorego Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, a także nowo wybranego w dn. 7 lipca 1981 r. Prymasa ks. Józefa Glempa.

W październiku 1982 r. instalowane są nowe, modrzewiowe drzwi wejściowe do kościoła. Na przełomie kwietnia i maja 1983 r. odnawiane jest wnętrze kościoła. W sierpniu 1983 r. Parafia wita niespodziewanego gościa – Matkę Teresę z Kalkuty, która odwiedza domy najbiedniejszych mieszkańców. Spotyka się również z siostrami i świeckimi pracownikami Zakładu dla Niewidomych w Laskach. W roku 1984 trzecim proboszczem Parafii zostaje ks. Józef Podstawka. Pełni funkcję do 1993 r. 6 kwietnia 1986 r. Parafia otrzymuje pozwolenie na kapitalny remont kościoła, który kończy się 26 września 1990 r. Rok później odbywa się tynkowanie świątyni. Od października 1993 r. do listopada 1994 r. trwają prace budowlane wewnątrz budynku parafialnego oraz prace porządkowe przy kościele. 27 czerwca 1993 r. powitany zostaje nowy proboszcz – ks. Andrzej Gałka, który tę funkcje duszpasterską sprawuje do 26 czerwca 1994 r. Czwartym proboszczem parafii został ks. Maciej Cholewa, wprowadzony uroczyście w dniu 3 lipca 1994 r. 14 września 1994 r. W kościele zawieszony zostaje krzyż wykonany z „Sosny Powstańczej”. Stare drzewo na skraju wsi Górki (dziś Górki Kampinoskie) pełniło funkcję szubienicy, na której wieszano młodych powstańców. Mając ok. 170 lat – drzewo runęło. Z sosny wykonano jedenaście krzyży. Pierwszy otrzymał Jan Paweł II. 16 listopada 1994 r. ks. bp. Marian Duś święci dom parafialny. W maju 1995 r. rozpoczyna się budowa jego kolejnej części, która potrwa dwa lata. 22 czerwca 1995 r. odbywają się uroczystości z okazji 30. rocznicy śmierci ks. Aleksandra Fedorowicza. Poświęcone zostają trzy dzwony dedykowane: papieżowi Janowi Pawłowi II, księdzu prymasowi kardynałowi Józefowi Glempowi oraz proboszczom: Aleksandrowi Fedorowiczowi i Józefowi Podstawce. 10 maja 1996 r. zaczyna się wizytacja kanoniczna ks. bp. Mariana Dusia. Zakończona zostaje 5 października tego samego roku. 24 kwietnia 1998 r. rozpoczyna się Nawiedzenie Parafii przez Obraz Jezusa Miłosiernego. W maju 1998 r. świątynia zostaje odnowiona. 3 września 1998 r. ks. Prymas Józef Glemp dokonuje poświęcenia nowej szkoły w Izabelinie. 7 listopada 1998 r. po raz pierwszy odprawiona zostaje Msza św. o Niepokalanym Sercu Maryi w nowo wybudowanej kaplicy pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w domu parafialnym. 7 marca 1999 r. zakończone zostaje nawiedzenie rodzin Truskawia przez Obraz Jezusa Miłosiernego. 14 marca 1999 r. wizerunek Pana Jezusa w obrazie „Jezu ufam Tobie” odprowadzony zostaje do Sierakowa. 20 czerwca 1999 r. rozpoczyna się nawiedzenie obrazu Jezusa Miłosiernego w Izabelinie. Przez całe lato 1999 r. trwa układanie kostki chodnikowej wokół kościoła. W dniach 28 grudnia 1999 – 1 stycznia 2000 r. parafia gości ok. 250 uczestników, którzy przyjechali na europejskie spotkanie młodych Taize. 31 grudnia 1999 r. ks. Biskup Tadeusz Pikus dokonuje poświęcenia Krzyża Jubileuszowego. 3 czerwca 2000 r. kończy się nawiedzanie obrazu Jezusa Miłosiernego w Hornówku i następuje przeniesienie go z powrotem do Izabelina. 11 lutego 2015 r. rozpoczyna się rok jubileuszowy z okazji 50-lecia parafii przy udziale ks. bp. Piotra Jareckiego. 24 marca 2001 r. rozpoczynają się w Parafii Misje Święte. 17 czerwca 2001 r. odbywają się uroczystości Jubileuszowe z kard. Józefem Glempem. Mszę św. koncelebrują pracujący dotychczas w parafii księża. 15 lipca 2001 r. trwają obchody Jubileuszu z udziałem ks. Biskupa Bronisława Dembowskiego. Zbierane są podpisy pod prośbą o beatyfikację ks. Aleksandra Fedorowicza. W marcu 2002 r. figura Pana Jezusa zostaje zdjęta z krzyża i oddana do renowacji. 2 i 3 czerwca 2002 r. odbywa się wizytacja kanoniczna przeprowadzona przez ks. Biskupa Piotra Jareckiego. W tym samym miesiącu wspólnota obchodzi jubileusz 25-lecia kapłaństwa ks. proboszcza Macieja Cholewy. W lutym 2003 r. po 10 miesięcznej renowacji wraca do kościoła figura Pana Jezusa. W czerwcu 2004 r. świątynia zostaje odmalowana. 3 października 2004 r. następuje konsekracja kościoła.

3 maja 2005 r. rozpoczyna się nawiedzenie rodzin przez relikwie s. Faustyny Kowalskiej, trwające ponad rok. 25 czerwca 2006 r. odbywa się pożegnanie ks. proboszcza Macieja Cholewy. 2 lipca 2006 r. zastępuje go ks. Henryk Michalak. W tym samym roku rozpoczyna się grodzenie cmentarza, wykonane zostają dębowe ławki do bocznych naw kościoła, zaplanowano pokrycie dachu na kościele. Na początku marca 2007 r. w parafii odbywa się wizytacja kanoniczna ks. bp. Tadeusza Pikusa. 2 listopada 2007 r. podpisany zostaje akt notarialny w gminie na nową część cmentarza. Z Parafii odchodzą siostry zakonne, które swoją posługą na wielu płaszczyznach od początku ją wspierały. Wraz z ich odejściem kończą się bieżące wpisy w kronice parafialnej.

W 2012 r. powstaje strona internetowa Parafii. Od początku 2013 r. zamieszczane sukcesywnie są zdjęcia z najważniejszych świąt i uroczystości obchodzonych w Parafii. Z inicjatywy mieszkańców Truskawia 6 stycznia 2013 r. odbywa się orszak Trzech Króli. Barwnie ubrani kolędnicy wraz z ks. proboszczem idą wspólnie przez Truskaw śpiewając kolędy. 13 stycznia 2013 r. odbywają się obłóczyny nowych ministrantów. Do grona służby liturgicznej przyjętych zostaje czterech chłopców, którzy jako kandydaci posługiwali przez rok przy ołtarzu. W Parafii działa prowadzona wcześniej przez s. Eligię, a następnie przez organistkę panią Aleksandrę Kowalewską schola dziecięca i chór parafialny Tibi Domine. 29 marca 2013 r. parafianie uczestniczą we wspólnej Drodze Krzyżowej z Lipkowa do Izabelina. Po rezygnacji i odejściu na emeryturę w lipcu 2013 r. proboszcza ks. Henryka Michalaka dekretem kardynała Kazimierza Nycza na pasterza izabelińskiej Parafii powołany zostaje ppłk. ks. Stanisław Dębicki. Od tego miesiąca wznowiona zostaje kronika parafialna. 15 lipca obchodzimy 48. rocznicę śmierci Ks. Aleksandra Fedorowicza, Eucharystii przewodniczy Ojciec Leon Knabit, benedyktyn, dawny wikariusz izabelińskiej Parafii. We wrześniu 2013 r. z inicjatywy ks. Roberta Tomasika powołana zostaje w Izabelinie nowa grupa formacyjna, która spotyka się w każdy czwartek po wieczornej Eucharystii. Grupa ma charakter dzielenia. Zostają także zorganizowane wakacyjne i zimowe rekolekcje. W sierpniu 2014 r. w Parafii rozpoczyna swoją posługę ks. dr Jerzy Jastrzębski. Z inicjatywy nowego duszpasterza podjętych zostaje wiele nowych form aktywności jednoczących wspólnotę parafialną. Wspólnie z ministrantami z Lipkowa cotygodniowe mecze piłki nożnej rozgrywają ministranci z obu parafii. Rozegrane zostają Turnieje Tenisa Stołowego Służby Liturgicznej, które przygotowuje i prowadzi Mistrz Polski Amatorów w Tenisie Stołowym – parafianin Paweł Życki. Jest też m.in. wspólna Wigilia dla grup modlitewnych oraz Bal Wszystkich Świętych. W listopadzie 2014 r. po raz kolejny w historii kopia cudownego obrazu Marki Boskiej Częstochowskiej nawiedza Izabelin. Odbywa się także barwny orszak Trzech Króli, koncert kolęd łowickich oraz warsztaty muzyczne. W czerwcu 2015 r. Parafię odwiedza nowy biskup pomocniczy Archidiecezji Warszawskiej – ks. prałat Michał Janocha. Swoją posługę rozpoczął jako wikariusz w naszej izabelińskiej Parafii w 1987 r. Na zakończenie Eucharystii biskup otrzymuje koszulkę ze zdjęciem pierwszego proboszcza oraz napisem „Bóg jest Miłością”, święci również odnowione stacje Drogi Krzyżowej w lasku przed cmentarzem oraz otwiera skwer im. ks. Andrzeja Santorskiego. Prócz tego odbywają się wspólne pielgrzymki m.in. do Kodnia, do Klasztoru Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej – Sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego w Górach Świętokrzyskich oraz do słonecznej Italii, czyli miejsc związanych ze św. Franciszkiem i św. Klarą, Ojcem Pio, Janem Pawłem II czy św. Ritą. Działająca w Parafii grupa formacyjna otrzymuje imię pierwszego proboszcza – Grupa modlitewna im. ks. Aleksandra Fedorowicza. Powołane zostaje również Towarzystwo im. ks. Aleksandra Fedorowicza, którego duchowym opiekunem jest ks. dr Jerzy Jastrzębski. Towarzystwo podejmuje wiele ciekawych inicjatyw, tj. odprawianie każdego 15. dnia miesiąca Mszy św. o beatyfikację ks. Alego, przeprowadzenie w Kurii Metropolitalnej Warszawskiej procedury zatwierdzenia przez ks. kard. Kazimierza Nycza modlitwy o beatyfikację i nadania ks. Aleksandrowi tytułu „sługa Boży”. Wydany zostaje tomik cytatów na temat Eucharystii pod nazwą Myśli ks. Alego. oraz pamiątkowy kubek i kalendarz z cytatami ks. Fedorowicza na każdy miesiąc. We wrześniu 2015 r. odprawiona zostaje uroczysta Msza św. koncelebrowana z ok. 50. rocznicy śmierci sługi Bożego ks. Aleksandra Fedorowicza. Eucharystii przewodniczy Arcybiskup Metropolita Warszawski – ks. kardynał Kazimierz Nycz. Po niej zgromadzeni udają się na parafialny cmentarz, by przy grobie ks. Aleksandra Fedorowicza w skupieniu i zadumie pomodlić się oraz rozważać w sercach słowa z Ewangelii św. Jana „Bóg jest Miłością” dziękując dobremu Bogu za dar życia pierwszego proboszcza oraz dzieło, które tu w Izabelinie było jego wielkim udziałem – naszą ubogą, franciszkańską Parafię.

Opracowały: Magdalena Kamińska, Irena Sińska